Ο Paul, ο Mick και οι άλλοι εργάζονται στη συντήρηση των βρετανικών σιδηροδρόμων, στο Νότιο Γιορκσάιρ. Το 1997, όμως, οι σιδηρόδρομοι ιδιωτικοποιούνται και διαμορφώνονται νέες συνθήκες εργασίας. Από τον κρατικό φορέα British Rail τη συντήρηση αναλαμβάνει η εταιρία Railtrack. Ως γνωστόν οι όροι εργασίας μεταξύ ιδιωτικού τομέα και δημοσίου έχουν μεγάλες διαφορές. Οι υπάλληλοι είναι αναγκασμένοι είτε να συμβιβαστούν με τους νέους, αυτούς όρους εργασίας, ή να αποχωρήσουν με μια πολύ μικρή αποζημίωση, ελπίζοντας σε ένα καλύτερο μέλλον αλλού. Το slogan της ταινίας παραμένει επίκαιρο όσο ποτέ: Δουλεύεις για να ζεις ή ζεις για να δουλεύεις; Ο Ken Loach για μια ακόμη φορά κινείται μέσα σε ένα πολιτικό - κοινωνικό πλαίσιο και μιλά για τα δεινά της ιδιωτικοποίησης. Η ιστορία του περάσματος από την British Rail στη Railtrack, είναι γνωστή στην Μεγάλη Βρετανία και οι πληγές είναι ακόμη ανοιχτές. Και σίγουρα είναι ένα θέμα που μπορεί να ειδωθεί από διαφορετικές οπτικές γωνίες. Στο Navigators στο επίκεντρο δεν είναι τόσο οι οικονομικές επιπτώσεις όσο οι επιπτώσεις στις σχέσεις των εργατών. Η ταινία ήταν υποψήφια για τον Χρυσό Λέοντα στο Φεστιβάλ Βενετίας 2001.
Οι τίτλοι πέφτουν και η ταινία ξεκινάει με μια σκηνή άγριας σύγκρουσης ανάμεσα στους εργάτες που έχουν καταλάβει το ναυπηγείο και στις ισπανικές δυνάμεις καταστολής. Όλο το λιμάνι πλημμυρισμένο από τα δακρυγόνα και τους καπνούς από τα καμένα λάστιχα που οι απεργοί έστησαν για οδοφράγματα.
Οι τοίχοι γεμάτοι συνθήματα: “τα ναυπηγεία παλεύουν”, “εργάτες ενωμένοι ποτέ νικημένοι”. Σε μια παραθαλάσσια πόλη της βόρειας Ισπανίας το πρόβλημα που βασανίζει μεγάλο μέρος του πληθυσμού είναι η ανεργία. Η κοινωνία είναι σε αναστάτωση και πλήττεται από τις μεγάλες βιομηχανίες και την μετανάστευση.
Όταν τα ναυπηγεία κλείνουν οι ναυτεργάτες μένουν στο δρόμο και αρχίζουν την αναζήτηση νέας δουλειάς. Μια παρέα απολυμένοι άνεργοι περνούν τις μέρες τους στα άχαρα γραφεία εύρεσης εργασίας και στο ταμείο ανεργίας για τα απαραίτητα προς το ζην, αναζητώντας εκτός από δουλειά αλλαγή στην ζωή τους που θα τους επιστρέψει την χαμένη τους αξιοπρέπεια. Προσπαθώντας να διασκεδάσουν και να πνίξουν την απογοήτευσή τους δίνουν ραντεβού κάθε βράδυ στο ίδιο μπαρ που άνοιξε ένας πρώην συνάδελφός τους με τα λεφτά της πρόωρης συνταξιοδότησης.
Πάνω τους βαραίνουν οι πιέσεις της καθημερινής επιβίωσης, άνθρωποι παραγωγικοί αλλά τώρα άνεργοι, άνθρωποι που έχουν σπρωχτεί βίαια στο περιθώριο. Θύματα της προόδου και της παγκοσμιοποίησης στην οποία οδηγεί η κυβέρνηση του δεξιού πρωθυπουργού τους Αθνάρ, «λαθρεπιβάτες στο πλοίο-φάντασμα της προόδου, ναυαγοί των δικών τους ονείρων κι εκείνων των συζύγων τους κι εκείνων των παιδιών τους», όπως χαρακτηριστικά λέει ο ίδιος ο σκηνοθέτης.
Στα όρια πλέον της τρίτης ηλικίας είναι τα πιο αναλώσιμα απομεινάρια του ευρωπαϊκού προλεταριάτου. Έξω από την παραγωγή, έξω από τον οικογενειακό κορβανά, έξω απ’ όλα, μέσα σε μια κατάσταση σαν σε αδιέξοδο όπου ο πιο ευάλωτος ωθείται στα άκρα, ακόμα και στον θάνατο.
Συνεχίζουν όμως να ζουν και να ελπίζουν, αντιμετωπίζοντας τη ζωή με καταλυτικό χιούμορ και κριτικό, όταν χρειάζεται, μάτι. Μπορεί να μην προσφέρει τίποτα το καινούργιο και πρωτότυπο στην εξέλιξη της κινηματογραφικής τέχνης προσφέρει όμως μια ζεστασιά και ανθρωπιά αφού αποτυπώνει τέλεια την πραγματικότητα (και την ελληνική).
Παντού τα ίδια προβλήματα, η ίδια ανεργία, η ίδια ταλάντευση.
KUHLE WAMPE – ΣΕ ΠΟΙΟΝ ΑΝΗΚΕΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ;
Σκηνοθεσία: SLATAN DUDOW
Σενάριο: BERTOLT BRECHT, ERNST OTTWALD
Η ταινία μιλάει για τους Βερολινέζους εργάτες και ανέργους, κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης που συγκλόνισε τον καπιταλιστικό κόσμο, στα τέλη της δεκαετίας του 1920. Για την εξαθλίωση που φέρνουν οι καπιταλιστές στην εργατική τάξη, για τις αιτίες της καπιταλιστικής κρίσης, για τις «αξίες» του εκμεταλλευτικού συστήματος που σαπίζει αλλά και το δρόμο που έχει διαλέξει η εργατική τάξη, για την ανατροπή της εκμεταλλευτικής κοινωνίας.
«Kuhle Wampe» ήταν το όνομα ενός κάμπινγκ στη λίμνη Großen Müggelsee στο Βερολίνο, όπου και γυρίστηκαν διάφορες σκηνές του έργου. Το όνομα είναι διφορούμενο, αφού από τη μιά μπορεί να ερμηνευθεί σωστά ως Κρύα Λίμνη (γερ. kühl, κρύος και Wampe, κοιλιά, επειδή η συγκεκριμένη λίμνη έχει σχήμα κοιλιάς). Μπορεί όμως να ερμηνευθεί παραβολικά, επειδή στην καθομιλουμένη διάλεκτο του Βερολίνου, Kuhle Wampeεννοείται και το «άδειο στομάχι» (γερμ. kuhl, hohl, κενό).
Κατά την παραγωγή της ταινίας οι πόροι ήταν μηδαμηνοί, ενώ η παραγωγός εταιρεία Prometheus Film πτώχευσε λίγο πριν την αποπεράτωση του έργου. Το τελείωμα του γυρίσματος της ταινίας ανέλαβε η εταιρεία Praesens-Film από την Ζυρίχη με παραγωγό τον Lazar Wechsler. Εκτός αυτού, στον χώρο που γυριζόταν η ταινία παρευρίσκονταν σωματοφύλακες του KPD επειδή δεχόνταν επιθέσεις από την SA.
Το 1932, λίγο μετά την έκδοσή της, η ταινία απαγορεύτηκε επειδή πρόσβαλε δήθεν τον Πρόεδρο του Ράιχ καθώς και τους θεσμούς του δικαίου και της θρησκείας. Ο Μπρεχτ που είχε συνεισφέρει στην σεναριογράφηση είπε ειρωνικά, ότι «οι λογοκριτές ήταν οι μόνοι που πραγματικά κατάλαβαν το νόημα του έργου». Η απαγόρευση αργότερα αναιρέθηκε. Επίσης και στη Μόσχα όπου η ταινία παρουσιάστηκε λίγο πριν από την πρεμιέρα της στην Γερμανία δεν ξαναπαίχτηκε, επειδή φαινόταν, ότι οι Γερμανοί εν συγκρίσει με τους Σοβιετικούς εργάτες περνούσαν πολύ καλύτερα.
Η Άντζι απολύεται από μια εταιρεία στρατολόγησης φτηνών εργαζομένων από ανατολικές χώρες. Είναι Αγγλίδα, κόρη λιμενεργάτη, και το λέει η καρδιά της. Είναι όμως και χωρισμένη μητέρα ενός 10χρονου παιδιού με χρέη σε κάρτες και δάνεια που τρέχουν. Μαζί με τη συγκάτοικό της, Ρόουζ, αποφασίζουν να γίνουν αφεντικά του εαυτού τους. Στήνουν ένα παράνομο γραφείο ανεύρεσης εργασίας, το οποίο στρατολογεί φτηνούς και βολικούς μετανάστες -- εργάτες σε εταιρείες με μεροκάματα πείνας . Σε αντάλλαγμα για αυτές τις "υπηρεσίες" κρατούν ένα μέρος από την αμοιβή των εργατών.
Σε μια διαρκώς πιο ανταγωνιστική κοινωνία-ζούγκλα, όπου η επιβίωση προϋποθέτει έναν αδιάκοπο μοναχικό αγώνα κατά πάντων, η ηρωίδα προσπαθεί να βρει τη θέση της στη βρετανική κοινωνία «κλοτσώντας και σκουντώντας». Αλλά με τι κόστος;
*Η ταινία, λόγω του θέματός της και της πολιτικής της ματιάς, δε βρήκε διανομή στην Αγγλία και βγήκε κατ' ευθείαν σε dvd!
Ένα δυνατό ντοκιμαντέρ, για την παρούσα κατάσταση και τις ιστορικές ρίζες της ισραηλινο-παλαιστινιακής διένεξης [sic]. Αντίθετα με οποιοδήποτε άλλο σχετικό φιλμ, το Occupation 101 παρουσιάζει μια κατανοητή ανάλυση των δεδομένων και της κρυμμένης αλήθειας πίσω από την χωρίς τέλος διαμάχη και διαλύει μερικούς από τους μύθους και τις παρανοήσεις σχετικά με αυτή.
Το φιλμ περιγράφει επίσης τη ζωή υπό την ισραηλινή στρατιωτική κυριαρχία, το ρόλο των ΗΠΑ στην διαμάχη, και τα κύρια εμπόδια στο δρόμο για μια διαρκή και βιώσιμη ειρήνη. Οι ρίζες της διαμάχης εξηγούνται μέσα από μαρτυρίες από καθηγητές, ακτιβιστές της ειρήνης, δημοσιογράφους, θρησκευτικούς ηγέτες και συμμετέχοντες σε ανθρωπιστικές αποστολές, που οι φωνές τους συχνά «κόβονται» από τα ΜΜΕ των ΗΠΑ.
Το φιλμ καλύπτει σειρά θεμάτων, που περιλαμβάνουν: το πρώτο κύμα εβραϊκής μετανάστευσης από την Ευρώπη το 1880, τις ταραχές στη δεκαετία του 1920, τον πόλεμο του 1948 και του 1967, την πρώτη Ιντιφάντα του 1987, την ειρηνευτική διαδικασία του Όσλο, την επέκταση των ισραηλινών εποικισμών, το ρόλο της κυβέρνησης των ΗΠΑ, τη δεύτερη Ιντιφάντα του 2000, το Τείχος και την ισραηλινή αποχώρηση από τη Γάζα, όπως και μαρτυρίες από τα θύματα αυτής της τραγωδίας.
The Cage (ντοκιμαντέρ για το τείχος στη Παλαιστίνη)
Το ντοκιμαντέρ The Cage (Το Κλουβί), του Omar Nazzal, παρουσιάζει τις οικονομικές και κοινωνικές συνέπειες του τείχους του Απαρτχάιντ στην παλαιστινιακή κοινωνία.
Εστιάζοντας κυρίως στις περιοχές του Tulkarem και της Qaliqilya περιγράφει τις καθημερινές δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι παλαιστίνιοι. Την καταστροφή των σπιτιών τους και της γης τους, την κλοπή των πόρων τους, τις κλειδωμένες πόρτες που κρατούν μακριά τους αγρότες από τις καλλιέργειες τους και τα παιδιά από τα σχολεία τους, όπως και τους καθημερινούς εξευτελισμούς που υπόκεινται από τις δυνάμεις κατοχής.
Έτος παραγωγής: 2004
Βίντεο με βάση συνεντεύξεις που πήραμε σαν "Ντόπιοι από όλο τον κόσμο" (Πρωτοβουλία αντιφασιστών/ριών από Ιωάννινα που συστάθηκε με σκοπό την διοργάνωση εκδήλωσης στην κεντρική πλατεία της πόλης στις 23 Ιουνίου 2012) από 4 ανήλικους πρόσφυγες που διαμένουν στην Κόνιτσα. Υπάρχουν ενσωματωμένοι ελληνικοί υπότιτλοι (λίγο πρόχειροι βέβαια, λόγω φόρτου κινηματικών εργασιών, αλλά το "ρεζουμέ" το αποδίδουν!..
Γιάννενα Ιούνης 2012
Μια από τις πιο τολμηρές πολιτικές ταινίες στην Ιστορία του Αμερικανικού Κινηματογράφου, «Το Αλάτι της Γης» είναι βασισμένη σε μια πραγματική απεργία, και χρησιμοποιεί εργάτες του ορυχείου στο καστ της. Αποτελεί ένα σπάνιο παράδειγμα αμερικανικής ταινίας που προωθεί τον κοινωνικό ρεαλισμό. Η ταινία αποκαλύπτει τις άθλιες συνθήκες εργασίας και ζωής της Μεξικανο-αμερικανικής κοινότητας και την σκληρή εκμετάλλευση των κατοίκων από τους λευκούς (Αγγλο- Αμερικάνους, όπως αποκαλούνται) βιομηχάνους. Η αστυνομία συνωμοτεί με τους ιδιοκτήτες του ορυχείου για να σπάσει η απεργία, διαλύοντας τις συγκεντρώσεις των απεργών. Βρίζοντας και χρησιμοποιώντας ρατσιστικούς χαρακτηρισμούς, αλλά και σωματική βία, η αστυνομία συλλαμβάνει έναν από τους εργάτες, τον Ραμόν κι ύστερα τον κατηγορεί για αντίσταση κατά της αρχής. Καθώς η απεργία συνεχίζεται, διώχνει τους εργάτες από τα σπίτια τους και καταστρέφει τις περιουσίες τους. Οι διαπραγματεύσεις με τη διεύθυνση αποτυγχάνουν, ένας εργάτης τραυματίζεται κι οι απεργοί αποχωρούν και αναδιοργανώνονται. Είναι η σειρά των γυναικών να αναλάβουν δράση. Οι γυναίκες παρατάσσονται ως ανταπεργοσπάστριες και διεκδικούν, εκτός των άλλων, ισότητα και ίση αντιμετώπιση από τους άνδρες.
Μεγάλη νίκη αποτελεί η συνειδητοποίηση ότι η προκατάληψη και η κακή μεταχείριση είναι συνθήκες που δεν επιβάλλονται πάντα και μόνο από εξωτερικούς παράγοντες
Μπορείτε να φανταστείτε μια αγορά νερού; Μια αγορά, όπου ιδιοκτήτες μετοχών νερού θα το πουλούσαν και θα το αγόραζαν, ενώ άλλοι θα κερδοσκοπούσαν πάνω στην τιμή του χωρίς να το χρειάζονται; Πως θα ήταν η ζωή, εάν όλα τα νερά του πλανήτη, επιφανειακά ή υπόγεια, τα νερά των ποταμών, των λιμνών και των παγετώνων, ανήκαν σε ιδιώτες;
Το "Πωλείται Ζωή" εξετάζει την μεγαλύτερη αγορά νερού του κόσμου που έχει στηθεί στην Χιλή. Εκεί όπου οι υδάτινοι πόροι της χώρας δεν ανήκουν στο κράτος αλλά σε ιδιώτες και μία εταιρεία μπορεί να είναι ιδιοκτήτης ενός ολόκληρου ποταμού και να κατέχει ποσότητα νερού ίση με το Βέλγιο. Εκεί, όπου το νερό έχει μετατραπεί από δημόσιο αγαθό ζωής σε ιδιοκτησία, και ένα «δικαίωμα νερού» μπορεί να κοστίζει όσο ένα σπίτι.
Ακόμα και στην έρημο της Ατακάμα, που θεωρείται η ξηρότερη περιοχή του πλανήτη, οι μεταλλευτικές εταιρείες -- μεγαλο-ιδιοκτήτες του μακρύτερου ποταμού της Χιλής, Ρίο Λόα -- αντλούν τεράστιες ποσότητες και χρησιμοποιούν το πολύτιμο νερό για να ξεπλένουν μέταλλα, καταδικάζοντας χιλιάδες ιθαγενείς και χωριά αγροτών στην δίψα και τη φτώχεια.
